باید تحریم رسانه ای غرب را بشکنیم

مسئولان و مقامات هر کشوری بر اساس سیاست ‌های خارجی که دارند، به کشورهای مختلف سفر کرده و با مقامات آن کشور دیدار و گفتگو می‌کنند. حتما مشاهده کرده اید که معمولا بعد از این دیدارها، بازار کنفرانس های خبری و مصاحبه با شبکه ها و خبرگزاری های مختلف داغ می شود.

مسئولین کشور ما هم از این قضیه مستثنی نیستد!

اما تا به حال شده است که از خود سوال کنید که چرا یک مسئول ما وقتی به کشورهای غربی سفر می کند با شبکه های مختلف خبری و خبرگزاری ها مصاحبه می کند و ما از این امتیاز محروم هستیم؟

تا به حال مشاهده کرده اید که ما با یکی از مقامات کشورهای غربی، مصاحبه خبری داشته باشیم؟ رئیس جمهور ما وقتی به سازمان ملل می رود، با هر شبکه ای که فکرش را بکنید مصاحبه میکند ولی ما حتی حق مصاحبه با یک مقام دولتی آمریکا و یا کشورهای اروپایی و ... را هم نداریم؟

ما در داخل کشور به آنها مجوز فعالیت داده ایم. به راحتی اجازه می دهیم که شبکه های غربی در کنفرانس های خبری ما شرکت کنند و سوالاتشان را بپرسند ولی ما تا به حال در کدام کنفرانس خبری آنها شرکت داشته ایم و به ما اجازه مصاحبه داده‌اند؟

بعد از ۴ دور مذاکرات فشرده میان ایران و کشورهای ۱+۵، کاترین اشتون مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا در کنفرانس خبری حاضر شد و به سوالات خبرنگاران پاسخ داد. اما از پاسخ به سوال مرتضی غرقی خبرنگار ایرانی که میکروفون به دست آماده طرح سوال خود بود طفره رفت و به سرعت سالن کنفرانس را ترک کرد.

در واقع می توان گفت که آنها ما را «تحریم رسانه ای» کرده اند.

متاسفانه ما رسانه را جدی نگرفته و از آن غفلت کرده ایم و باید این را اعتراف کنیم. رسانه در دنیا یک ابزار قدرتمند به حساب می آید. غربی ها از آن به خوبی استفاده می کنند و ما را تحریم رسانه ای هم کرده اند.

نادر طالب زاده می گوید: « شش سال است که دارم می گویم رئیس جمهور ما نباید با رسانه های خارجی مصاحبه کند. چگونه است که رسانه های غربی می توانند با رئیس جمهور ما مصاحبه کنند، اما ما نمی توانیم با یک مسئول آمریکایی مصاجبه کنیم؟ ما خودمان این تحریم را پذیرفته ایم و متأسفانه اولین کسی هم که این تکبر را می‌پذیرد، خود رئیس جمهور است.»

مگر نمی شود که تحریم رسانه ای آنها را درهم شکنیم؟ مگر در این سی و چهار سالی که از پیروزی انقلاب اسلامی میگذرد و ما را از لحاظ گوناگون تحریم کردند، پیشرفتی نداشتیم؟ تحریم های آنها به فرصت برای ما تبدیل شد. پس چرا در این زمینه کاری نمیکنیم؟

مگر نمی شود قانونی وضع کرد که تنها در صورتی با غربی ها مصاجبه می کنیم که ما هم بتوانیم با آنها مصاحبه کنیم؟

اگر قرار است مواضع کشورمان برای آنها معلوم شود، مگر ما رسانه نداریم؟ راهکار نداریم؟ چرا از ظرفیت شبکه های پرس تی وی و هیسپان تی وی استفاده نمی کنیم؟ جالب است بدانید که در کشور انگلستان ده میلیون نفر، شبکه پرس تی وی را مشاهده میکنند.

طالب زاده می گوید:«در گذشته مسئولین چینی با رسانه های آمریکایی مصاحبه می کردند، اما برعکس آن، امکان پذیر نبود. چینی ها این تکبر رسانه ای غربی ها را شکستند.»

کی قرار است به این روند ذلت پذیری پایان دهیم؟ کی قرار است این تحریم پوشالی آنها را نیز در هم شکنیم؟ مگر ما در برابر دفاع از حقوق هسته ای خود دفاع نکردیم ؟ الان مگر با عزت نیستیم ؟ پس چرا در برابر این حق خود سکوت می کنیم و هیچ اعتراضی انجام نمی دهیم؟ اگر به دنبال حق رسانه ای خود بودیم، الان جایگاه ما در دنیا متفاوت بود.

خودمان مقصریم ...

پرفسور مولانا می گوید :«پذیرفتن این تحریم رسانه ای، بزرگترین حماقت رسانه ای ما ایرانی هاست.»

چــــــــــــــرا؟

و

تا به کـــــــــــــــــــی ؟

پ.ن :

1.به عنوان یک شهروند ایرانی، از رئیس جمهور آینده کشورم، در حوزه رسانه این خواسته رو دارم که برای پایان دادن به این تحریم و اوضاع، تدبیری بیاندیشه.

2. با آشنایی که از مواضع نامزدها دارم، بعید میدونم کسی حاضر به انجام این کار باشه؛ مگر شخص دکتر جلیلی؛ و مطمئن هستم که اگر به پیروزی برسند، آقای طالب زاده که در تیم رسانه ای ایشون هستند، این مطالبه رو پیگیری می کنند.

3. ان شاء الله؛ با رأی به دکتر سعید جلیلی، حماسه ی سیاسی ماندگاری رقم خواهیم زد.